[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Megan pragnęła rzucić się biegiem, ale zmusiła się do spokojnego przejścia
przez pokój i do
sypialni.
Shari związano ręce i nogi i rzucono ją na łó\
ko. Usta miała zaklejone, a oczy
pod rudÄ…
zmierzwioną czuprynką wydawały się dwa razy większe. Megan czuła tu\

obok obecność Pauliego,
więc niewiele mogła powiedzieć czy zrobić, poza próbą uspokojenia Shari.
- Nic ci się nie stanie - obiecała Megan. - l mnie te\
nie. Nic nie zyskajÄ…,
robiąc którejś z nas
krzywdÄ™.
Shari zamrugała, chyba usiłując powstrzymać łzy, i Megan uśmiechnęła się,
chcąc jej dodać
odwagi.
- Pomyśl lepiej, jak to wykorzystać w następnej ksią\
ce.
Wielka dłoń znów zamknęła się na jej łokciu i pociągnęła do drzwi. Mimo \
e
postanowiła myśleć,
obserwować i słuchać, wykorzystując wszystkie umiejętności zdobyte w
pracy, Megan trzęsła się w
środku. Ka\
dy krok oddalał ją od domku i zmniejszał poczucie
bezpieczeństwa. Ogarnęło ją
przeczucie, \
e stanie siÄ™ coÅ› strasznego.
ROZDZIAA
14
Godzinę póz
niej trzy czarne limuzyny opuściły parking przy hotelu i ruszyły
ciemnÄ… autostradÄ… w
kierunku małej wioski West End. Za wioską - jeśli cztery sklepy i rząd
rozpadających się domków
zasługują na to miano - znajdowało się zbudowane w czasie II wojny
światowej lotnisko, poło\
one
na szerokim, dÅ‚ugim półwyspie. W tamtych cza¬sach tÄ… drogÄ… zaopatrywano
bazÄ™ lotniczÄ…,
poło\
oną milę dalej, na północnym wybrze\
u wyspy. Bazę zamknięto pod
koniec lat
pięćdziesiątych.
Lotnisko równie\
popadło w ruinę, nie u\
ywane i Wystawione na działanie
niesionego wiatrem
piasku i wody. Pas startowy był dziurawy, a jego brzegi wyszczerbione przez
czas i atakujÄ…cÄ…
zewsząd naturę. Z jednej strony ocean uderzał bezlitośnie w kamienny mur
oporowy, a
przelewające się fale rozpływały po asfalcie. Na drugim końcu, odległym o
niecałą milę, szkielet
dawnej wie\
y kontrolnej nikł wśród bujnie rozrosłych drzew.
Tylko albo bardzo dobry, albo zdesperowany pilot odwa\
yłby się tam lądować
nawet w pełnym
świetle dnia. W smolistej ciemności, rozświetlonej jedynie cienkim pasemkiem
reflektorów,
lądowanie graniczyło z szaleństwem.
Sam fakt, \
e reflektory działały, wskazywał, \
e lotnisko nie było tak
opuszczone, jak się wydawało.
W rzeczywistości od czasu do czasu było to jedno z najbardziej ruchliwych
miejsc na wyspie, gdzie
głównie nocami przeładowywano pewien określony typ towaru. Raj dla
przemytników, nie
kontrolowany przez dobrze opłacaną miejscową policję"
Trzy mercedesy zatrzymały się w pobli\
u drzew. Megan jechała w ostatnim
samochodzie,
zmuszona do znoszenia obecności spiętego, milczącego Michaela i trzech
członków obstawy. Gino
Romanijechał z Giancarlem i jego osobistą ochroną, a Kolumbijczyk Eduardo
Samosa i jego ludzie
zajmowali trzeci samochód.
Przy mercedesie, w którym siedziała Megan, zostawiono jednego stra\
nika.
Pozostali rozstawili siÄ™
wzdłu\
pasa startowego, ledwo widoczni w panujących ciemnościach.
Megan była nieco zdziwiona, ale cieszyła się, \
e zostawiono jÄ… sarnÄ….
Wszystko działo się zbyt
szybko. Potrzebowała chwili odosobnienia, chwili ciszy, w której nie
słyszałaby nic poza biciem
własnego serca.
Dała ju\
spokój próbom przypomnienia sobie, czy w zachowaniu Michaela, w
jego nastrojach i
reakcjach cokolwiek zapowiadało to, co się stało. Nic nie zapowiadało.
Zakochała się w nim tak
samo jak piętnaście lat temu i tak samo nie była przygotowana na nagłe
uczucie pustki.
Jak jego ręce i usta mogły ją tak sprytnie zwieść? Jak jego oczy mogły
błyszczeć prawdziwym
uczuciem w jednej chwili, a w następnej zdradzać tylko pustkę i chłód? Jak
mógł ją kochać tak
namiętnie, a potem porzucić, jakby była jedynie brudną ścierką?
Nie była w stanie tego pojąć.
Michael znowu zapalił cygaro. Gino stał w pobli\
u, opierajÄ…c siÄ™ o maskÄ™
mercedesa. Samosa i
Giancarlo byli pogrÄ…\
eni w rozmowie - raczej jednostronnej, sÄ…dzÄ…c po
gestach tego ostatniego i
częstych wybuchach śmiechu. [ Pobierz całość w formacie PDF ]