[ Pobierz całość w formacie PDF ]

sennego koszmaru. Nabrał tak przerażająco realnych kształtów. Jeszcze raz
sprawdził ramiona i brzuch, żeby upewnić się, że naprawdę tylko śnił. Na
szczęście wysypki nie było. Pozostał tylko ból głowy, ale to zapewne z
przegrzania, pomyślał. Zastanowił się, dlaczego w tej temperaturze nie obudził
się wcześniej.
Spojrzał w lustro i zauważył przekrwione oczy. Musiał się też ogolić. Miał
nadzieję, że w hallu hotelu jest jakiś sklep, gdyż nie miał przy sobie żadnych
przyborów toaletowych.
Wrócił do pokoju. Kaloryfer przestał hałasować, a temperatura za sprawą
chłodnego nawiewu z łazienki spadła do znośnego poziomu.
Chcąc zejść na dół, musiał się ubrać. Wkładając ubranie, odtwarzał w pamięci
zdarzenia z minionego wieczoru. Obraz wycelowanej w niego lufy rewolweru
stanął mu przed oczyma z porażającą dokładnością. Wstrząsnął nim dreszcz.
Jeszcze ułamek sekundy, a byłby załatwiony.
Trzykrotnie w ciągu dwudziestu czterech godzin zajrzał śmierci w oczy. Za
każdym kolejnym razem mocniej uzmysławiał sobie, jak bardzo chce żyć. Po raz
pierwszy zaczął się zastanawiać, czy jego lekkomyślne, wariackie niemal
zachowanie po stracie żony i córek nie było złą przysługą dla pamięci o nich.
W obskurnym hotelowym sklepiku kupił jednorazową maszynkę do golenia i małą
tubkę pasty do zębów z dołączoną do niej szczoteczką. Gdy czekał na windę, na
podłodze obok zamkniętej budki za gazetami zauważył zapakowaną i przewiązaną
taśmą świeżą prasę. Na pierwszej stronie "Daily News" przeczytał sensacyjny
tytuł: "Lekarz z miejskiej kostnicy bliski gwałtownej śmierci w restauracji. O
strzelaninie w «Positano» czytajcie na stronie 3".
Jack spróbował wyjąć gazetę, ale nie udało mu się. Zabezpieczająca taśma
okazała się zbyt mocna, by rozerwać ją gołymi rękami. Podszedł do kontuaru
recepcji i poprosił zaspanego recepcjonistę o przecięcie taśmy i sprzedaż
jednego egzemplarza "Daily News". Zapłacił za gazetę pieniędzmi, które
natychmiast zniknęły w kieszeni marynarki recepcjonisty.
Idąc w stronę windy, zaszokowany oglądał siebie na zdjęciu na stronie
trzeciej. Z restauracji "Positano" wyprowadzał go pod rękę Shawn. Nie mógł
sobie przypomnieć, kto i kiedy zrobił zdjęcie. Pod fotografią widniał podpis:
Doktor Jack Stapleton, patolog z zakładu medycyny sądowej, prowadzony przez
detektywa Shawna Magoginala po próbie nieudanego zamachu na jego życie.
Zamachowiec, członek nowojorskiego gangu, został śmiertelnie postrzelony w
czasie zajścia.
Jack przeczytał artykuł. Nie był długi. Skończył czytać, zanim doszedł do
pokoju. W jakiś sposób dziennikarz dowiedział się, że Jack miał już wcześniej
kłopoty z gangiem. Tekst aż nadto wyraz
nie sugerował jakąś skandalizującą
historię. Jack zmiął i rzucił gazetę na podłogę. Poczuł się zdegustowany
niespodziewanym rozgłosem. Martwił się też, czy nie przeszkodzi mu to w
załatwieniu jego spraw. Miał przed sobą pracowity dzień, więc nie życzył sobie
kłopotów wywołanych przypadkową reklamą.
Umył się, ogolił, wyczyścił zęby. Poczuł się jak nowo narodzony, choć bolała
go głowa i mięśnie nóg. Również krzyż. Nie potrafił przestać myśleć, że być
może są to pierwsze objawy grypy. Nie musiał przypominać sobie o zażyciu leku.
Jack poprosił taksówkarza, żeby wysadził go od strony kostnicy. Chciał w ten
sposób uniknąć ewentualnego spotkania z dziennikarzami, którzy mogli czekać
przed głównym wejściem.
Od razu skierował się na górę do pokoju kierownika zmiany. Z niepokojem
oczekiwał informacji z nocy. Kiedy wszedł do pokoju, Vinnie opuścił gazetę.
- Cześć, doktorze. Zgadnij, co się stało. Jesteś bohaterem porannej prasy.
Jack zignorował uwagę i ruszył w stronę gabinetu George'a.
- Nie jesteś zainteresowany? Wydrukowali nawet zdjęcie.
- Widziałem. Drugi profil mam lepszy.
- Powiedz, co się wydarzyło - nalegał Vinnie. - Do diabła, przecież to jak w
kinie czy co. Dlaczego ten facet chciał cię zabić?
- Pomylił mnie z kimś.
- O nie! Chcesz powiedzieć, że chciał strzelić do kogoś innego?
- Coś w tym rodzaju. - Jack zakończył rozmowę i wszedł do biura George'a.
Zapytał, czy w nocy przywieziono jakieś ofiary grypy.
- Naprawdę ktoś do ciebie strzelał? - zapytał George, jakby nie słyszał
pytania Jacka. On także interesował się tą sprawą. Cudze nieszczęścia mają
magiczną siłę przyciągania uwagi.
- Czterdzieści, może pięćdziesiąt razy. Na szczęście strzelali takim dużym
karabinem, no wiesz, na piłeczki pingpongowe. Jednak nie zawsze udawało mi się
bezboleśnie odbijać je głową.
- Domyślam się, że nie chcesz o tym rozmawiać - trafnie zauważył George.
- Masz racjÄ™, George. No, gadaj, sÄ… jakieÅ› nowe ofiary grypy?
- Cztery.
Serce zabiło Jackowi szybciej.
- Gdzie sÄ…?
George stuknÄ…Å‚ palcem w plik teczek.
- Przeznaczyłem dwoje dla ciebie, ale Calvin zadzwonił i kazał mi zadysponować
ci kolejny papierkowy dzień. Zdaje się, że także czytał gazety. Prawdę
powiedziawszy, to nie wiedział nawet, czy zjawiłeś się już w pracy, czy
jeszcze nie.
Jack nie odpowiedział. Miał tyle do zrobienia, że decyzję Calvina uznał za
prawdziwy dar niebios. Otworzył teczki i szybko przeczytał nazwiska ofiar.
Chociaż mógł zgadnąć, kim byli, przeczytanie czarno na białym ich nazwisk
wywołało szok. Kim Spensor, George Haselton, Gloria Hernandez i William
Pearson, technik laboratoryjny z wieczornej zmiany, wszyscy zmarli w nocy z
powodu zespołu ostrego wyczerpania oddechowego. Obawy, że wirus grypy może być
naprawdÄ™ groz
ny, przestały istnieć, teraz było to niezbitym faktem. Zmarli
byli zdrowymi, dorosłymi osobami, które po mniej więcej dwudziestu czterech
godzinach od zetknięcia się z wirusem zeszły ze świata. Trwoga wywołana
prawdopodobieństwem wybuchu epidemii odżyła w Jacku ze zdwojoną siłą. Miał
tylko nadzieję, że nie mylił się co do z
ródła choroby zlokalizowanego w
nawilżaczach, wszystkie bowiem ofiary bezpośrednio zetknęły się z tym
urządzeniem. Jednak żadna z nich nie zachorowała po kontakcie z chorym, a to
byłby kluczowy dowód, że epidemia się zaczęła.
Jack szybko wyszedł z pokoju, nie zwracając uwagi na kolejne pytania Vinniego.
Nie wiedział, od czego zacząć. Po doświadczeniach z dżumą uznał, że najpierw
powinien porozmawiać z Binghamem, a on dopiero będzie musiał zawiadomić władze
miejskie. Z drugiej strony zagrożenie zwiększało się z każdą minutą i w
związku z tym nie chciał tracić czasu.
- Doktorze Stapleton, było do pana wiele telefonów! -zawołała za przechodzącym [ Pobierz całość w formacie PDF ]