[ Pobierz całość w formacie PDF ]

tajemnicze sprawy.
 Do licha  pomyślałem.  Od kilku lat, odkąd jestem pracownikiem
prowincjonalnego muzeum, bywałem często zapraszany na przeróżne spotkania
1 konferencje to do Warszawy, to do Krakowa. I zawsze w najlepszym razie rezer
wowano dla mnie łóżko w kilkuosobowym pokoju, a już nikomu nawet na myśl
nie przyszło zapewnić mi rozrywkę, bilety do teatru czy coś w tym rodzaju. A tu
taj oczekiwały na nas trzy jednoosobowe pokoje w najlepszym hotelu i bilety do
teatru, jakbyśmy byli jakąś zagraniczną delegacją, a nie pracownikami muzeum,
które dopiero ma powstać... Nie, to nieprawdopodobne..."  powtarzałem.
Nagle lewą ręką chwyciłem dłoń panny Wierzchoń, a prawą  rękę Bigosa.
Z
cisnąłem je jak żelaznymi kleszczami.
 Idziemy! Natychmiast, stąd idziemy. Stało się coś strasznego  szepnąłem
do nich.
Z taką siłą trzymałem ich za ręce, że posłusznie, trochę przerażeni, wyszli ze mną z
teatralnej loży.
Na oświetlonym korytarzu popatrzyli na mnie ze zdumieniem.
 Co się stało?  wyjąkał Bigos.
 To wszystko jest fikcją  powiedziałem.  Te bilety do teatru, te zarezer
wowane pokoje...
Ich zdumienie wzrosło.
 Co jest fikcją? Przecież dostaliśmy bilety i są dla nas pokoje. To nie fikcja,
tylko rzeczywistość  rzekła panna Wierzchoń.
75
 Czy nie rozumiecie, że wciągnięto nas w pułapkę? Wracamy do Janówki.
Natychmiast!
Nie słuchając okrzyków protestu i oburzenia, znowu chwyciłem silnie ich dłonie.
 Ubierać się!  wrzasnąłem.  Jedziemy do dworu.
Bigos jęknął:
 O Boże, Boże, za co my cierpimy!...
Ale groz
ny ton mego głosu nakazywał posłuszeństwo. Szatniarka wydała nam
płaszcze, choć również była bardzo zdziwiona.
 Nie podobała się państwu ta sztuka? Przecież to historia o miłości, a pań
stwo tacy młodzi...
Roznosił mnie gniew, niepokój, oburzenie. Nie panowałem już nad sobą.
 To jest pułapka, proszę pani!  zawołałem do szatniarki, niemal wyrywa
jąc jej z rąk swój płaszcz.
Bigos ponownie stuknął się palcem w czoło, dając szatniarce do zrozumienia, że
jestem niebezpiecznym wariatem. A ja znowu chwyciłem za rękę pannę Wierz-choń i
kolegę Bigosa, i zacząłem ich, nieco opierających się, ciągnąć ku drzwiom wyjściowym.
Szatniarka głośno biadoliła:
 Takie piękne przedstawienie, a państwo wychodzą... Takie piękne przed
stawię. ..  chciała powtórzyć, lecz urwała. Ktoś jeszcze wyszedł z widowni
i podał jej numerek. Zajęty jednak wyciąganiem na ulicę mych współpracowni
ków, nie zainteresowałem się, kogo to znudził piękny spektakl o miłości.
Na ulicy panna Wierzchoń zbuntowała się.
 Jeśli pan nie puści mojej ręki, zawołam milicję  rzekła.
 Prędzej... prędzej... prędzej  mruczałem. I nawet szturchałem w bok
kolegę Bigosa, żeby przyśpieszył kroku. Nie zląkłem się też gróz
b panny Wierz
choń i nie puściłem jej ręki, dopóki nie zajęła miejsca w wehikule.
 Wracamy do Janówki  szepnąłem radośnie, uruchamiając silnik.
Kolega Bigos zdawał się być pogodzony z losem. Stwierdził:
 Nie mam do pana urazy, ponieważ przedstawienie było nudne. Nie lubię
sztuk o miłości. Niepotrzebnie mnie pan poszturchiwał. Zdaje się; że złamał mi
pan żebro, panie kustoszu.
Panna Wierzchoń kiwnęła głową, udając rezygnację.
 Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Spóz
nimy się jutro na kon
ferencję i pana kustosza zwolnią z posady. Nieludzkie traktowanie współpracow
ników też chyba zostanie wzięte pod uwagę.
Nie słuchałem jej narzekań i złośliwości. Spieszyło mi się do Janówki tak bardzo, że
ruchliwe skrzyżowanie Piotrkowskiej i Andrzeja przejechałem na żółtych światłach.
 Pirat drogowy  stwierdziła panna Wierzchoń, dorzucając jeszcze jeden
kamyczek do owej góry pretensji, jakie do mnie miała.
76
 Czy nie rozumiecie, że żadnej konferencji nie będzie? Hotel i bilety do
teatru zorganizowano tylko po to, aby nas na całą noc wywabić ze dworu.
 Pańska podejrzliwość przekracza wszelkie granice przyzwoitości  zawo
łała panna Wierzchoń.  A jeśli nie? Jeśli konferencja jednak się odbędzie?
 To najwyżej spóz
nimy się odrobinę...  odrzekłem. [ Pobierz całość w formacie PDF ]