[ Pobierz całość w formacie PDF ]

znanie się, czy mo\
e jako spowiedz
.
- Nie potrafię dostrzec w tym \
adnej ró\
nicy.
- Jeśli nie są ani jednym, ani drugim, protestuję przeciwko nim jako nieistotnym i nie
związanym ze sprawą.
- To są jednak zeznania.
- Bardzo dobrze. W takim razie protestuję ze względu na to, \
e nie ustalono dla nich
właściwej podstawy prawnej.
- To nie są wyznania, jeśli o to panu chodzi. To są wyraz
ne stwierdzenia.
- Uchyla się sprzeciw - powiedział sędzia Lindale.
- A więc - mówił dalej świadek - obydwie oskar\
one zło\
yły zeznania. Powiedziały, \
e
były zatrudnione przez pana Hinesa i mieszkały w tym mieszkaniu. Oskar\
ona Ewa Martell
powiedziała, \
e polecono jej u\
ywać nazwiska Helena Reedley.
- Jeśli Wysoki Sąd pozwoli - powiedział Mason - chciałbym podtrzymać swój sprzeciw.
W końcu nie ustalono jeszcze dowodu corpus delicti. Mamy dotąd tylko zwłoki. Wydaje mi
się, \
e właściwy tok postępowania wskazywałby konieczność potwierdzenia to\
samości tego
człowieka i przedstawienia wyniku obdukcji stwierdzającego, \
e śmierć została spowodowa-
na przez akt przemocy. Według tego, co tu zostało dotąd powiedziane, ten człowiek mógł
równie dobrze umrzeć na serce.
- Z kulą w czole? - zapytał sarkastycznym tonem Gulling.
- Ach! - zdziwił się Mason - miał zatem kulę w czole? To zmienia postać rzeczy.
- Miał kulę w czole.
- Chciałbym wypytać świadka o tę kulę, \
eby dowieść corpus delicti, zanim nastąpią
dalsze pytania.
- Ten świadek nie widział kuli - powiedział Gulling.
- A więc skąd wiedział, \
e była kula?
- Powiedział mu to lekarz, który dokonał obdukcji - wykrzyknął Gulling i zaczerwienił
się, kiedy na twarzy sędziego Lindale pojawił się uśmiech. Dalej mówił ju\
spokojniej: -
Doskonale, udowodnię istnienie corpus delicti. Dziękuję panu, panie Dixon. Poproszę do
zło\
enia przysięgi Helenę Reedley.
Helena Reedley stanęła na miejscu świadka z wyraz
ną., niechęcią.
- Czy znała pani Roberta Dovera Hinesa? - zapytał Gulling.
- Znałam.
- Czy widziała go pani trzeciego września?
- Nie widziałam go osobiście, ale rozmawiałam z nim.
- Przez telefon?
- Tak.
- Widywała go jednak pani przed tą datą?
- Tak, wielokrotnie.
- Czy znała go pani dobrze?
- Tak jest.
- Czy pani wynajmowała mieszkanie numer 326 w bloku Siglet Manor?
- Tak, czasowo.
- Czy czwartego września na polecenie policji udała się pani do kostnicy?
- Owszem.
- Czy widziała pani tam zwłoki mę\
czyzny?
- Tak.
- Czy znała pani tego mę\
czyznę?
- Tak.
- Kto to był?
- Hines.
- Robert Dover Hines?
- Tak.
- Ten sam, któremu udzieliła pani pozwolenia na korzystanie ze swego mieszkania?
- Tak.
- Kolej na pytania obrony - powiedział Gulling.
- Czy kiedy udzielała pani zgody panu Hinesowi na u\
ytkowanie swego mieszkania,
dała mu pani klucze? - zapytał Mason.
- Tak.
- W jakim celu pani to zrobiła?
- Chwileczkę, Wysoki Sądzie - powiedział Gulling. - Protestuję przeciwko temu pyta-
niu, jako nieistotnemu, nierzeczowemu i nie związanemu ze sprawą. Z
wiadek został wezwany
tylko w celu ustalenia to\
samości denata, to wszystko.
- W takim razie dlaczego pytano świadka, czy udzieliła Hinesowi pozwolenia na u\
yt-
kowanie swego mieszkania? - zapytał Mason.
- śeby wykazać, dlaczego on tam się znajdował.
- No właśnie - powiedział Mason. - To jest dokładnie to, co i ja próbuję wykazać; dla-
czego on tam był.
- Nie rozumiałem tego w ten sposób, Wysoki Sądzie - zaoponował Gulling.
- A ja tak, Wysoki Sądzie - warknął Mason.
- Jeśli Wysoki Sąd pozwoli - zawołał gniewnie Gulling - nie chciałbym omawiać wszy-
stkich zewnętrznych okoliczności tej sprawy. Jeśli pan Mason ma wytyczoną jakąkolwiek
linię obrony, mo\
e ją zastosować bez najmniejszych przeszkód. Ja chciałbym tylko wykazać
to\
samość zabitego, przyczynę śmierci oraz prawdopodobieństwo, to znaczy fakt, \
e oskar\
o-
ne mogły zadać tę śmierć w sposób zaplanowany, z zimną krwią, i \
e miały przy tym na celu
dokonanie kradzie\
y.
- A więc tym bardziej - powiedział Mason - Wysoki Sąd powinien znać przyczynę, dla
której oskar\
one znajdowały się w mieszkaniu i dla której był tam Hines.
- Niech to będzie częścią pańskiego przewodu, skoro pan sobie \
yczy, a nie mojego -
fuknął Gulling.
- Być mo\
e potrafię wyjaśnić sytuację - powiedział Mason - przypominając Wysokiemu [ Pobierz całość w formacie PDF ]