[ Pobierz całość w formacie PDF ]

zniszczyłby naszą cywilizację? Przecie\
ich nauka i technika
dorównywały naszej, w niektórych dziedzinach przewy\
szały
je nawet...
 Nie, tego nie potrafię...  przyznał Tanith.  Wydaje mi
się zresztą, \
e wszystko, co moglibyśmy powiedzieć o tym w
tej chwili, i tak będzie przedwczesne.  Oglądał z
zaciekawieniem wielką kamienną płytę, wspartą skośnie o
betonowy właz schronu, być mo\
e oderwaną od ściany nie
istniejącego budynku; widać było, \
e to w tej chwili zajmuje
go zupełnie.  Więc zamiast myśleć o tym, zobacz lepiej tę
płytę. Re'noe twierdzi, \
e to są jakieś inskrypcje. Ma
nadzieję, \
e zdoła je odczytać... Chyba warto byłoby ją
sfotografować...
Zatarte rządki na wpół czytelnych znaków na kamiennej
powierzchni mogły być rzeczywiście napisem; Re'noe
zbierała je cierpliwie  wierzyła w analizator: je\
eli mógł
rozszyfrować dawno wymarłe dialekty, istniała szansa, \
e
zdoła wreszcie poradzić sobie tak\
e i z tym językiem. Tanith
wezwał automat, przez chwilę sprawdzał zespół fotozapisu
 automat był ju\
stary, blendy zacinały się czasem, rzadko,
ale to się zdarzało. Cieniutka warstwa pyłu przysnuła nieco i
tak niewyraz
ne znaki  pochylił się, \
eby zdmuchnąć ten
nalot;
lekki i drobny kurz zawirował w złocistej smudze słońca,
odsłaniając zawiły ornament splecionych z sobą linii. I wtedy
zobaczyli cień przesłaniający rządki zatartych znaków.
 Przesuń się, Taave  powiedział.  Nie mogę zrobić
zdjęcia. Zasłaniasz światło.
Taave usłuchał, ale cień nie poruszył się i nie zniknął.
Patrzyli na to zdziwieni, teraz dopiero dostrzegając, \
e nie
mógł to być cień \
adnego z nich: wąska i mała głowa,
łagodny, zadumany profil dziewczynki, prawie dziecka,
nachylony nad jakimś niewidocznym przedmiotem, ukrytym
w stuleniu drobnych i szczupłych dłoni. Odruchowo Taave
obejrzał się za siebie w poszukiwaniu rzucającej ten cień.
Ale w zasięgu wzroku nie było nikogo  być tu zresztą nie
mogło, pracowali przecie\
tylko we dwóch. Przykląkł, a
Tanith przysiadł obok na piętach; w skupieniu wpatrywali się
w kamień.
 Jak myślisz, co to takiego?
 Nie wiem. Zupełnie nie wiem. To nie wygląda na
malowidło, grafitti ani fresk. Na \
adną zresztą twórczość.
Zobacz: jest tak, jak gdyby na tę ścianę naprawdę padał
cień. Kojarzy mi się to... Ale to bezsensowne. Nie, całkiem
niemo\
liwe... To nie mo\
e być to. Oczy Tanitha wpatrywały
się w niego  uwa\
ne i skupione. Jak gdyby coś rozwa\
ał
 jakby on tak\
e się nad czymś namyślał.
 Z czym ci się skojarzyło?
 Mówię przecie\
, \
e bzdura.
 Mimo to powiedz. Tu wszystko jest tak dziwne, tak
niepojęte, kłócące się z naszym rozumieniem świata...
Najbardziej fantastyczne, na pozór niemo\
liwe do przyjęcia
skojarzenia w tej sytuacji mogą okazać się prawdziwe...
 Mo\
e, ale nie to.
 Je\
eli mamy rozumieć, nie mo\
emy unikać \
adnych,
nawet najbardziej karkołomnych hipotez...
 Więc dobrze, powiem. Sam się przekonasz, \
e ta
koncepcja jest całkiem nie do przyjęcia: taki cień, cień po
człowieku, którego ju\
nie było... widziałem kiedyś w
miejscu, w którym przed dwustu laty wybuchł z
niezrozumiałych przyczyn reaktor atomowy... Milczeli chwilę;
Tanith wyprostował się nagle,, przetarł spocone czoło,
pozostawiając na nim szarą smugę popiołu. Nieomal w
jednej chwili jego oczy stały się zapadnięte, przekrwione 
nienaturalnie błyszczące w pokrytej kurzem twarzy. Patrzył
na Taave milcząc, skupionym wzrokiem, pod którym tamten
zmieszał się i zająknął. W ciszy nabrzmiałej brzęczeniem
rozleniwionych upałem owadów rozległ się jego napięty głos
 i było w nim to samo, co w spojrzeniu, które zmusiło do
zamilknięcia.
 Myślisz, \
e oni... cała cywilizacja... mogła zginąć tak
właśnie  od jądrowego wybuchu? To przecie\
niemo\
liwe.
Tak gigantyczny wybuch musiałby zniszczyć całą planetę...
 Mo\
e to nie był  jeden... Kilkanaście czy kilkadziesiąt
wybuchów  w ró\
nych rejonach Ziemi... Ich twarze były
naprzeciw siebie, oddalone przestrzenią nie większą ni\

długość męskiej dłoni. Dlatego zobaczył bardzo wyraz
nie,
jak tamten blednie, a jego skórę pokrywa pot.
 To niemo\
liwe. To niemo\
liwe, Taave.
 Dlaczego? A\
do tej pory radioaktywność tu, na terenie
miasta, jest nieco większa ni\
na powierzchni Ziemi, a
przecie\
upłynęło kilka tysięcy lat. W tych miejscach, które
odkryli Er'rona i Meritt, promieniowanie te\
przekraczało
normę...  teraz on wytarł twarz z potu; byli zmęczeni,
brudni, pył i popiół w\
arł się w spoconą skórę. Znowu
patrzyli na siebie i znowu była cisza  ogromna cisza
martwego, skamieniałego miasta, w której słyszeli tylko
własne oddechy. Szept Tanitha wydał im się zbyt głośny 
jak gdyby to był krzyk,
 Takie zniszczenie  nie poruszył się, nie drgnął,
a przecie\
Taave odniósł wra\
enie, jakby wskazywał miasto.
 Takie zniszczenie, Taave, nie mogłoby być następstwem
przypadkowej awarii jakiegoś urządzenia. To by znaczyło, \
e
ich technika i mo\
liwości, które im ona stwarzała, jak gdyby
ich... przerosły, \
e własne poczynania wymknęły im się z
rąk, stracili nad nimi kontrolę, nawet  władzę?
 Przecie\
mogło tak być. Nieharmonijny rozwój nauki i
techniki, jedne gałęzie rozwijające się nazbyt szybko,
lawinowy postęp, którego nie potrafili ju\
zahamować... Czy
nie sądzisz, \
e mogli  przez przypadek na przykład 
wyzwolić siły, z których działania niezbyt jasno zdawali sobie
sprawę? Schylili głowy, zbyt przytłoczeni tym, co ju\
od kilku
dni
nawiedzało ich myśli. Tanith nie odpowiedział; dopiero po
długiej chwili mógł się zdobyć na protest:
 Nie, Taave... Przecie\
to byli ludzie. Tacy jak my.
Inteligentni, posługujący się rozumem. A \
aden myślący
człowiek, \
adna rozumna istota nie dopuściłaby do tego... 
tego...  urwał, po raz drugi wskazując otaczające ich
martwe, milczące miasto; ruch był wymowniejszy jeszcze ni\

słowa.
 To niemo\
liwe, Taave. Nie wolno nam zapominać, \
e oni
 te\
byli ludz
mi...
Taave nie odpowiadał; odwrócił oczy, w jego twarzy
pojawił się wyraz przymusu. Powiedział cicho, niechętnie:
 A więc jak wytłumaczysz, \
e oni ten kataklizm...
przewidywali, a jednak nie potrafili mu zapobiec? Wiedzieli,
\
e ma nadejść, i liczyli się z nim...
 Na jakiej podstawie sądzisz...
 Spójrz na te schrony. Właściwie niezniszczalne, nie
przepuszczające \
adnego promieniowania. Tylko one
dawały szansę ocalenia  przynajmniej dla niektórych... Po
to je budowali. A więc wiedzieli i mieli dosyć czasu: budowa
takich schronów musiała trwać całe lata...
 To jeszcze nie oznacza, \
e oni sami spowodowali
kataklizm, który ich zniszczył... To mogło nadejść
z zewnątrz, a oni tylko  dzięki swojej nauce  umieli go
przewidzieć. Dlatego zbudowali te schrony...
Patrzyli na siebie pociemniałymi oczyma; upał narastał,
zdawało im się, \
e cię\
ar gorącego powietrza przygniata
ich do ziemi. Pył drapał w gardle, Taave zakaszlał,
powiedział nieco chrapliwie:
 Sam w to nie wierzysz. Bo có\
innego  poza świadomą
działalnością rozumnych istot  mogło wywołać w ró\
nych
miejscach planety nie kontrolowane wybuchy termojądrowe?
Nawet katastrofa kosmiczna, w którą wierzyli kiedyś Er'rona i
Meritt, nie tłumaczy niczego: nie mogła spowodować
zagłady cywilizacji... A w ka\
dym razie  nie mogła w taki
sposób...
Milczeli długo, tylko wiatr przesypywał drobiny piasku i
świszczał w wyszczerbionych murach. Wreszcie Tanith [ Pobierz całość w formacie PDF ]