[ Pobierz całość w formacie PDF ]

miały grać wszystkie młode hollywoodzkie gwiazdy. Poszedł na imprezę i przypadkowo
wylądował w domu z dziewczyną jednego z tych aktorów, nową super - modelką. Aktor
zagroził, że zabije Bone a, więc on i ta super - modelka uciekli z miasta. Tylko Stanford
wie, gdzie są. Stanford dzwoni i mówi, że jego telefon się urywa. Dzwonili nawet z
programu Hard Copy i proponowali Bone owi forsę za wywiad, ale Stanford im
powiedział:  A co wy sobie myślicie, że to jakiś lokaj Ivany Trump?
Bone mówi:
- Nie mogę uwierzyć w ten cały syf. To przecież ciągle ja. Nie zmieniłem się. Ludzie
mi w kółko powtarzają:  Nigdy się nie zmieniaj . A w co niby miałbym się zmienić? W
egomaniaka? Dupka? Palanta? Znam siebie bardzo dobrze. W co miałbym chcieć się
zmienić? - Po chwili pyta: - Z czego się śmiejesz?
- Nie śmieję się - mówisz. - Płaczę.
Stanford mówi:
- Zauważyłaś, że Bone nie wydziela nigdy żadnego zapachu?
15
On kocha swoją szarą myszkę,
ale mamusi jej nie przedstawi
To będzie historia o małej, brzydkiej tajemnicy w świecie randkowania. Niemal
każdy brał w niej udział - po jednej lub po drugiej stronie.
Dwaj mężczyz
ni siedzieli przy drinkach w Princeton Club. Było póz
ne popołudnie.
Obaj mieli po trzydziestce. Kiedyś byli ślicznymi studentami prawa. Teraz sporo stracili
na wyglądzie, wokół talii przybyło im tłuszczu i kilogramów, których nie mogli się
pozbyć. Chodzili razem do college u i po dyplomie obaj przenieśli się do Nowego Jorku.
Byli dobrymi przyjaciółmi. A
ączył ich ten rodzaj przyjaz
ni, jaki rzadko się spotyka wśród
mężczyzn. Naprawdę mogli ze sobą rozmawiać o wielu sprawach. O dietach, które nic nie
dają. O kobietach.
Walden właśnie został partnerem w dużej firmie prawniczej i niedawno zaręczył
się z panią dermatolog. Stephen był od trzech lat w stałym związku. Był producentem
programu telewizyjnego dużej sieci. Narzeczona Waldena wyjechała z miasta na
konferencję o kolagenie. Walden zawsze kiedy zostawał sam, czuł się samotny. To mu
przypominało czasy, kiedy naprawdę był samotny przez wiele miesięcy, które ciągnęły się
jak całe lata. I wtedy zawsze pojawiało się to samo wspomnienie. Wspomnienie kobiety,
dzięki której poczuł się wtedy lepiej. I tego, co jej zrobił.
Walden poznał ją na imprezie pełnej bardzo pięknych ludzi. Jak na Manhattan
przystało, ona też była ładnie ubrana, w krótką czarną sukienkę, podkreślającą piersi,
które i tak były raczej pokaz
ne, ale twarz miała skromną. Przy tym piękne, długie, czarne
włosy. Kręcone.
- One zawsze mają jedną rzecz naprawdę wspaniałą - powiedział Walden i
pociągnął łyk martini.
Coś było w tej dziewczynie, Libby. Siedziała na kanapie, sama, i wcale nie
wyglądało na to, że czuje się nieswojo. Podeszła do niej inna dziewczyna, piękna
dziewczyna, pochyliła się, szepnęła coś do ucha Libby, a Libby się zaśmiała, ale nie
wstała. Walden stał z boku kanapy i popijał piwo prosto z butelki. Zastanawiał się, do
której z dziewczyn podejść, czekał na okazję. Libby uchwyciła jego wzrok i uśmiechnęła
się. To było miłe. Przysiadł się do niej, traktując to jako chwilową przystań.
Cały czas myślał, że zaraz wstanie i podejdzie do którejś z tych ślicznych
dziewczyn, ałe tego nie zrobił. Libby skończyła college w Columbia University,
magisterium robiła na Harvardzie. Rozmawiali o prawie. Opowiedziała mu swoje
dzieciństwo, jak dorastała z czterema siostrami w Karolinie Północnej. Miała dwadzieścia
cztery lata, dostała stypendium na badania naukowe. Pochyliła się i zdjęła włos z jego
swetra.
- Mój - stwierdziła ze śmiechem.
Rozmawiali bardzo długo. On skończył drugie piwo.
- Masz ochotę iść do mnie? - spytała.
Miał. Wyobrażał sobie, że doskonale wie, jak to się skończy. Będą się kochać przez
jedną noc, rano on wróci do siebie i natychmiast o wszystkim zapomni. Jak większość
mężczyzn w Nowym Jorku z mety klasyfikował kobiety. Przypisywał je do kategorii: na
jedną noc, potencjalna dziewczyna albo gorący, dwutygodniowy romans. Wtedy sypiał [ Pobierz całość w formacie PDF ]