[ Pobierz całość w formacie PDF ]

policzki. Przez tych kilka dni wypiękniała, lecz już nie miała się tak swobodnie jak dawniej. Prosiła
mnie, ażebym ja
zabrał ze soba
w wiat. Gdy ja
ubiorę, będzie tak ponętna jak tamte z obrazków.
Umiechna
łem się pobłażliwie, lecz ona skoczyła na skrzynię i stanęła w takiej pozycji, w której
uwydatniały się najlepiej jej wdzięki. (Tego, szelma, nauczyła się z obrazków).
 Czy jestem ładna?  pytała.
Jeste tak samo piękna jak tamte, może nawet piękniejsza! odpowiedziałem. Ale z czym chciałaby ić
w wiat? Nic nie umiesz.
Nauczę się preparować ptaki! zawołała z zapałem. Biedna dziewczyna. Zapał niebawem ostygł.
Pozostała tylko wielka, szarpia
ca tęsknota do szerokiego wiata i do jego blasków.
Od kilku dni przyjaniłem się z rozkosznym motylem. Spotykałem go co dzień w tym samym miejscu
na cieżce w lesie. Gdy się zbliżałem, zrywał się do lotu, zataczał nade mna
kilka kręgów w powietrzu
i ulatywał w las. Z biegiem czasu wywia
zała się między nami dziwna zażyłoć. Motyl wyzbył się
płochliwoci i pozwalał mi podejć do siebie zupełnie blisko. Był to motyl z rodzaju katonefele o
uderzaja
cym ubarwieniu. Na pluszowo czarnym tle rysowały się dwie pomarańczowo żółte wstęgi.
Obydwa soczyste kolory, czarny i żółty, stwarzały nadzwyczajna
harmonię.
W Liverpoolu poznałem kiedy młoda
Angielkę. Przypomniałem sobie dokładnie, jak licznie
wygla
dała w sukni z czarnego aksamitu ze złota
wstęga
odcienia pomarańczowego. I oto w moim
motylu katonefele znalazłem teraz to samo doskonałe zestawienie kolorów. Słowem, miałem wiele
ciepła dla mego katonefele.
Pewnego dnia towarzyszyła mi na polowaniu Dolores. Zabrała ze soba
siatkę na motyle. Katonefele
byl rzeczywicie powabnym okazem i Dolores na jego widok aż sprężyła się w łowieckiej pasji.
Chciała go koniecznie zdobyć. Przemoca
ja
powstrzymałem, ratuja
c życie motyla.
Czemu nie pozwoliłe mi go schwycić?  zawołała Dolores na
pół zła.
Gdy Dolores się pytała, trzeba jej było odpowiedzieć. Nudziłaby i nie popuciła. Tłumaczyłem jej
delikatna
sprawę możliwie jak naj-
44
przystępniej, chociaż to było bardzo trudne. Dolores rozumowała na swój sposób i w końcu
stwierdziła tylko jedno, że motyl przypominał mi jaka
 kobietę, do której mam sentyment.
Następnego dnia rano, przed wyjciem na polowanie, przeżyłem niezmiernie bolesna
chwilę. Przyszła
Dolores i rzuciła mi na stół mego czarno-żółtego przyjaciela, martwego. W dodatku, ażeby nie było
wa
tpliwo ci co do jej pobudek, Dolores podarła motyla na strzępy.
Zdaje się, że Dolores przestała już być dzieckiem, pomimo że miała tak mało lat.
Kanada 1935
Po zapewnieniu Andrze półrocznego w Poznaniu utrzymania wypłyna
łem w lipcu 1935 roku z Gdyni
do Kanady sympatycznym statkiem Puławskim , a wróciłem w padzierniku jeszcze
sympatyczniejszym, Piłsudskim . W krainie klonu przebywałem tylko na wschodzie, w lasach
prowincji Quebecu, przede wszystkim nad trzema rzekami: więtego Wawrzyńca, Lievre i Oskelanoe.
Andra, pomimo swej zmysłowej natury, w czasie mej nieobecnoci przez dwa pełne miesia
ce
wytrwała w skupieniu i spokoju. W trzecim miesia
cu niewinnie poszła na kolację do ogrodowej
restauracji przy placu Wolnoci, do której nieraz uczęszczalimy latem. Przysiadł się do dziewczyny
Andrzejewski, nasz dobry znajomy, a że Andra dawno nie miała w ustach kropli alkoholu, chętnie
obydwoje wypili za pomylnoć mej kanadyjskiej wyprawy. Druga
pięćdziesia
tkę za mój rychły
powrót. Trzecia
za piękna
o Kanadzie ksia
żkę. Potem Andrzejewski już nie potrzebował podsuwać
toastów, wypito bez nich, a słaniaja
ca
się i półprzytomna
Andre zawiózł do siebie na noc. Była
przerażona, gdy rano się obudziła.
Po powrocie z Kanady przy pierwszej okazji powiedziałem Andrzejewskiemu, że jest bydlakiem i
wyrżna
łem go w gębę. Czy w stosunku do Andry znowu nasta
piła generalna amnestia , jak z tego
powodu przed rokiem miali się przyjaciele? Jeli amnestia, to chyba kaducznie zawiła, dziwna i
niewysłowiona. Tak czy owak, Andra pozostała nadal przy mnie.
Ksia
żkę o kanadyjskich przeżyciach zacza
łem pisać już w Kana-
45
dzie, a po powrocie do kraju, nie maja
c stałej siedziby (pracownię przy Berwińskiego w Poznaniu
zwróciłem Ludwikowi Pugetowij, dalej pisałem wród romantycznego koczownictwa po różnych
wertepach Polski: po opuszczeniu Poznania przerzucilimy się na Wileńszczyznę. Całe lato 1936 roku
spędzilimy w arcysielskich okolicznociach, na kresach Wileńszczyzny w otoczonej lasami wiosce,
doka
d towarzyszylimy miłemu pracownikowi Muzeum Zoologicznego w Warszawie, Bogdanowi
Kreczmerowi. Podczas gdy on z podziemnych nor wyłapywał małe, osobliwe ssaki ryjówki, ja
wychwytywałem z mych kanadyjskich wspomnień to, co wydawało mi się ciekawe i warte uwagi.
Tworzylimy zgrana
paczkę, Andra była wspaniała, i chociaż podejrzliwi chłopi z ukosa patrzyli na
niezrozumiałe machinacje zdziwaczałych przybłędów z miasta, wietnie się czuli my.
Pod koniec lata wrócilimy w okolice Poznania i tu, w wiejskiej chałupie Jarlaczyka, w Rogalinku,
rozgocilimy się na szereg szczęliwych miesięcy: mielimy przed soba
rozległy widok na Wartę i na
słynne ła
ki nadwarciańskie. O kilkadziesia
t kroków za chałupa
rósł zagajnik młodych sosen, na dwu
chłopa wysoki, więc w ciepłe dni wrzenia wynosiłem do ga
szczu stolik, krzesło i słowniki. Zaszyty
w młodniaku, w zielonej wia
tyni nie tylko dumania, ale i twórczoci, ukończyłem pisanie Kanady
pachna
cej żywica
. I tak oto w rok po powrocie zza morza zakończyłem ksia
żkę w pamiętnym z
czasów mego chłopięctwa Rogalinku pod Poznaniem.
Andra, pojętna dziewczyna, w czasie naszej czteroletniej znajomoci niezwykle podcia
gnęła swój
ogólny poziom wiedzy i wykształcenia. Nie tylko nauczyła się wszystkiego, co potrzebne do zawodu
sekretarki, ale zaczęła niele przyswajać sobie zala
żki jak gdyby literackiej ze mna
współpracy.
Chętnie jej czytałem napisane rozdziały czy choćby ustępy, a ona, uważna czytelniczka, wyrabiała w [ Pobierz całość w formacie PDF ]