[ Pobierz całość w formacie PDF ]

opuścił komnatę. W ich spojrzeniach, które na odchodnym rzucali Conanowi czaiła się
wściekłość i nienawiść.
Gdy Zahak zamknął potę\
ne, brązowe wrota, Magus zwrócił się po iranistańsku do
Conana:
 Mów swobodnie. Ci czarni nie rozumieją po iranistańsku.
Conan, zanim odpowiedział, podsunął przed podium otomanę i usiadł na niej wygodnie,
wyciągając nogi na aksamitnym podnó\
ku. Magus wcale nie był zaskoczony tym, \
e jego
gość tak śmiało sobie poczyna. Jego pierwsze słowa świadczyły, \
e miał sporo do czynienia z
ludz
mi Zachodu i musiał przejąć wiele spośród ich nawyków.
 Nie posyłałem po ciebie  rzekł.
 Oczywiście, \
e nie. Ale musiałem coś powiedzieć tym głupcom, bo w przeciwnym
razie musiałbym ich wszystkich powyrzynać.
 Czego tu szukasz?
 A czego mo\
e szukać człowiek, który dociera do siedziby wyrzutków wszelkiej maści?
 Mo\
e być równie dobrze szpiegiem.
Conan wybuchnął śmiechem.
 Czyim?
 Skąd znałeś Drogę?
 Szedłem za sępami. One zawsze doprowadzają mnie tam, gdzie chcę dotrzeć.
 Wcale im się nie dziwię. Dobrze je karmisz. I często. Co z Khitajczykiem, który
pilnował wąwozu?
 Nie \
yje. Nie był zbyt rozsądny.
 Powiedziałbym raczej, \
e to sępy idą twoim tropem, a nie odwrotnie  skomentował
Magus.  Dlaczego nie powiadomiłeś mnie o swoim przybyciu?
 A przez kogo? Zeszłej nocy w Parowie Duchów oddział twoich głupców napadł na
moje obozowisko. Zabili jednego z moich ludzi, a drugiego uprowadzili. Kiedy czwarty z
moich towarzyszy podró\
y uciekł, zostałem sam i kiedy wzeszedł księ\
yc wyruszyłem w
dalszą drogę.
 To byli Sabateanie, których zadaniem jest strzec Parowu Duchów. Nie wiedzieli, \
e
podą\
asz na spotkanie ze mną. Przybyli do miasta o świcie z jednym umierającym i licznymi
rannymi, twierdząc, \
e zabili w Parowie Duchów jakiegoś bogatego Vendhyańskiego kupca z
garstką słu\
ących. Widać bali się przyznać, \
e uciekli, pozostawiając cię przy \
yciu.
Odpowiedzą za to kłamstwo, ale nadal nie wiem, po co tu przybyłeś.
 Szukam schronienia. Pomiędzy królem Iranistanu i mną doszło do nieporozumienia.
Magus wzruszył ramionami.
 Wiem o tym. Kobad Szachem na razie nie musisz się przejmować. Został zraniony
Strona 59
Howard Robert E - Conan obie\
yświat
przez jednego z naszych agentów. Nie wiadomo, czy wy\
yje. Mimo to jednak jeden z jego
szwadronów nadal podą\
a twoim tropem.
Conan czuł, \
e włosy zaczynają je\
yć mu się na karku. Nie ulegało wątpliwości, \
e miał tu
do czynienia z magią.
 Na Croma! Masz całkiem świe\
e wiadomości.
Magus wskazał na kryształową kulę.
 Zabawka, ale muszę przyznać, całkiem u\
yteczna. Mimo to potrafimy dobrze strzec
naszych tajemnic. Jako \
e wiedziałeś o Yanaidar i Drodze, która do niego prowadzi,
zakładam, \
e powiedział ci o nich jeden z członków Bractwa. Czy to Tygrys cię tu przysłał?
Conan zrozumiał, \
e była to pułapka.
 Nie znam \
adnego Tygrysa  odparł.  Nikt mi nie zdradzał \
adnych tajemnic.
Dowiedziałem się wszystkiego sam. Przybyłem tu, bo szukam schronienia. Nie mogę wrócić
do Anshan, a gdyby pojmali mnie Turańczycy, wbiliby mnie na pal.
Magus powiedział coś po stygijsku. Conan, wiedząc, \
e bez powodu nie zmieniałby
języka, w jakim prowadzili rozmowę, udał, \
e nie rozumie, o czym mowa.
Magus zwrócił się do jednego z czarnych, a olbrzym odpiął od pasa srebrny młot i uderzył
nim w złoty gong, wiszący na ścianie.
Zanim przebrzmiało echo gongu, brązowe drzwi otwarły się nieznacznie i do komnaty
wszedł szczupły mę\
czyzna w jedwabnych szatach; pokłonił się nisko swemu władcy. Sądząc
po wygolonej czaszce, był Stygijczykiem. Magus nazywał go Khazą i rozmawiał z nim w
języku, który właśnie sprawdził na Conanie  po stygijsku.
 Czy znasz tego człowieka?  spytał Magus.
 Tak, panie.
 Czy nasi szpiedzy donosili o nim w swoich raportach?
 Tak, panie. Ostatnie wieści z Anshanu dotyczyły właśnie jego osoby. Tej nocy kiedy
twój agent, panie, próbował zabić króla, na godzinę przed atakiem, człowiek ów bardzo długo
rozmawiał z władcą w cztery oczy. Potem pospiesznie opuścił pałac i wraz z trzema setkami
swoich ludzi wyjechał z miasta drogą do Kushaf. Z
cigali go jez
dz
cy z Anshanu, ale nie wiem,
czy zaniechali pościgu, czy te\
nadal go kontynuują.
 Mo\
esz odejść.
Khaza skłonił się i wyszedł, a Magus na dłu\
szą chwilę pogrą\
ył się w zamyśleniu. Potem
uniósł głowę i rzekł:
 Myślę, \
e mówisz prawdę. Uciekłeś z Anshanu do Kushaf, gdzie przyjaciele króla nie
są zbyt mile widziani. Wszyscy wiedzą o nienawiści, jaką darzysz Turańczyków.
Potrzebujemy takich wojowników jak ty. Nie mogę cię jednak przyjąć, dopóki Tygrys nie
wyrazi na to zgody. Nie ma go obecnie w mieście, ale zjawi się tu jutro o świcie. Tymczasem
chciałbym się dowiedzieć, skąd wiedziałeś o naszym stowarzyszeniu i o naszym mieście.
Conan wzruszył ramionami.
 Znam wiele sekretów, które wiatr unosi ponad gałęziami suchego tamaryszku w czas
niepogody i opowieści, które przekazują sobie ludzie z karawan, siedząc przy ogniskach na
pustyni.
 A zatem znasz nasz cel? Nasze zamiary?
 Wiem, co sami o sobie głosicie  stąpając po niepewnym gruncie Conan starał się, by [ Pobierz całość w formacie PDF ]