[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Zofia Lwowna rozpłakała się sama nie wiedząc czemu i płakała tak milcząc przez chwilę,
potem wytarła oczy i powiedziała:
97
 Rita będzie bardzo żałowała, że cię nie zobaczyła. Też jest z nami. I Wołodia. Koło
bramy są. Ależ by się ucieszyli, jakby zobaczyli się z tobą.! Chodz
my do nich, przecież
nabożeństwo jeszcze się nie zaczęło.
 Chodz
my  zgodziła się Ola.
Przeżegnała się trzy razy i poszła z Zofią Lwowną do wyjścia.
 Więc, powiadasz, Sonieczko, żeś szczęśliwa?
 Bardzo.
 No i chwała Bogu.
Wołodia Duży i Wołodia Mały na widok mniszki wysiedli z sań i z szacunkiem się
przywitali; obaj byli wyraz
nie poruszeni jej bladą twarzą i czarną suknią zakonnicy i ucieszyli
się, że pamiętała o nich i przyszła się przywitać. Zofia Lwowna otuliła ją kocem i przykryła
połą swojego futra, żeby nie zmarzła. Po niedawnych łzach poczuła się lepiej, cieszyła się, że
ta burzliwa, niespokojna i w zasadzie brudna noc niespodziewanie kończyła się takim
czystym i łagodnym akcentem. I żeby jak najdłużej zatrzymać przy sobie Olę, zaproponowała:
 Chodz
cie wez
miemy ją na przejażdżkę! Olu, wsiadaj, tylko na trochę.
Mężczyz
ni sądzili, że mniszka odmówi  święte nie jeżdżą trójkami  ale ku ich zdumieniu
zgodziła się i wsiadła do sań. Kiedy trójka mknęła do rogatek, wszyscy milczeli i tylko starali
się, żeby jej było wygodnie i ciepło, i każdy myślał o tym, jaka była przedtem i jaka jest teraz.
Twarz miała teraz obojętną, bez wyrazu, zimną i bladą, przezroczystą jakby w jej żyłach
płynęła woda, a nie krew. A jeszcze dwa trzy lata temu była pulchna, rumiana, mówiła o
narzeczonych, śmiała się z byle czego...
Koło rogatek trójka zawróciła; dziesięć minut póz
niej zatrzymała się obok klasztoru i Ola
wyszła z sań. Rozbrzmiewały dzwony.
 Niech Bóg ma was w swojej opiece  powiedziała Ola i nisko, po mniszemu się ukłoniła.
 Więc ty przyjdz
, Olu.
 Przyjdę, przyjdę.
Szybko poszła i wkrótce zniknęła w ciemnej bramie. Kiedy trójka ruszyła, wszystkim
zrobiło się nagle smutno. Siedzieli milcząc. Zofia Lwowna poczuła w całym ciele słabość i
upadła na duchu; to, że zmusiła mniszkę by wsiadła do sań i przejechała się trójką w pijanym
towarzystwie wydawało jej się teraz głupie, nietaktowne i podobne do bluz
nierstwa; alkohol
wyparował jej z głowy, a razem z nim i chęć oszukiwania siebie; wiedziała już na pewno, że
męża swojego nie kocha i kochać nie może, że wszystko to bzdury i głupota. Wyszła za niego
z wyrachowania, bo był, jak mówiły jej koleżanki z kursów, okropnie bogaty, bo bała się
zostać starą panną jak Rita, bo miała dosyć ojca i chciała zrobić na złość Wołodii Małemu.
Jakby wiedziała przed ślubem, że będzie jej tak ciężko, strasznie i okropnie, za nic w świecie
nie poszłaby do ołtarza. Ale jest już za póz
no. Trzeba z tym się pogodzić.
Przyjechali do domu. Kładąc się do miękkiego łóżka i przykrywając się kołdrą,
przypomniała sobie ciemną kruchtę, zapach kadzidła i postacie koło kolumn i zrobiło jej się
strasznie na myśl, że postacie te będą stały nieruchomo przez cały czas, póki ona będzie spała.
Jutrznia jest długa  przydługa, póz
niej msza, nabożeństwo...
 Ale przecież Bóg istnieje, na pewno istnieje i ja na pewno będę musiała umrzeć, więc
wcześniej czy póz
niej trzeba zadbać jak Ola o duszę i wieczne życie. Ola teraz jest zbawiona,
wszystko dla niej jest jasne... Ale jeśli Boga nie ma? Wtedy jej życie jest zmarnowane. Co to
znaczy zmarnowane? Dlaczego?
A za chwilę zaczynała od początku:  Bóg istnieje, śmierć jest nieuchronna, trzeba zadbać o
duszę. Jeżeli Ola w tej chwili napotka swoją śmierć, nie przestraszy się jej. Jest
przygotowana. A najważniejsze, że rozwiązała już dla siebie kwestię życia. Bóg istnieje...
tak... Ale czy nie ma innego wyjścia, jak tylko iść do klasztoru? Przecież iść do klasztoru 
znaczy zrezygnować z życia, zmarnować je...
98
Ogarniał ją powoli strach; schowała głowę pod poduszkę.
 Nie trzeba o tym myśleć  szeptała.  Nie trzeba...
Jagicz przechadzał się w pokoju obok i delikatnie dzwonił ostrogami rozmyślając nad
czymś. Przyszła jej do głowy myśl, że człowiek ten jest jej bliski i drogi tylko z jednego
powodu: też ma na imię Wołodia. Usiadła na łóżku i zawołała czule:
 Wołodia!
 Czego chcesz?  odezwał się mąż.
 Nic.
Znów się położyła. Rozległy się dzwony, może znowu dzwonili w klasztorze, znów
przypomniała sobie kruchtę i ciemne postacie, znów zaczęły chodzić jej po głowie myśli o
Bogu i nieuchronności śmierci, przykryła się z głową, żeby nie słyszeć dzwonów; pomyślała,
że zanim nadejdzie starość i śmierć, będzie się ciągnęło długie  przydługie życie i codziennie
trzeba będzie się liczyć z obecnością niekochanego człowieka, który właśnie przyszedł do
sypialni i kładzie się spać, trzeba będzie tłumić w sobie beznadziejną miłość do innego 
młodego, czarującego i niezwykłego. Popatrzyła na męża i chciała mu powiedzieć dobranoc,
ale zamiast tego nagle się rozpłakała. Była zła na siebie.
 No, zaczyna się muzyka!  powiedział Jagicz wydzielając zy.
Uspokoiła się dopiero koło dziesiątej rano; przestała płakać i dygotać na całym ciele,
poczuła natomiast silny ból głowy. Jagicz śpieszył się na póz
ne nabożeństwo i poganiał w
sąsiednim pokoju ordynansa, który pomagał mu się ubierać. Wszedł do sypialni raz, delikatnie
dzwoniąc ostrogami i coś wziął, potem drugi  już z naramiennikami i orderami, z lekka
kuśtykając od reumatyzmu, i Zofii Lwownie wydawało się, że chodzi i patrzy jak drapieżnik.
Słyszała, jak rozmawiał przez telefon.
 Proszę mnie połączyć z koszarami na Wasylewskim!  powiedział; i za chwilę:  Koszary
Wasylewskie? Poproszę do telefonu doktora Salimowicza...  I znów za chwilę:  Kto mówi?
To ty, Wołodia? Bardzo mi miło. Poproś, kochaniutki, ojca, żeby wstąpił do nas, bo moja
połowica mocno się rozkleiła po wczorajszym. Nie ma go, powiadasz? Hm... Dziękuję.
Pięknie... bardzo będę cię wdzięczny... Merci.
Jagicz po raz trzeci wszedł do sypialni, pochylił się nad żoną, przeżegnał ją, pozwolił
ucałować swoją rękę (kobiety, które go kochały, całowały go w rękę, był przyzwyczajony do
tego) i powiedział wychodząc, że wróci na obiad.
Po jedenastej pokojówka zapowiedziała Władimira Michajłowicza. Zofia Lwowna,
chwiejąc się od zmęczenia i bólu głowy, szybko włożyła swój przepiękny, nowy szlafrok w
kolorze bzu wykończony futrem, szybko, byle jak się uczesała; czuła niezwykłą tkliwość i
drżała z radości i obawy, że może Wołodia odejść. Chciała go tylko zobaczyć. [ Pobierz całość w formacie PDF ]