[ Pobierz całość w formacie PDF ]

przeszedł mnie dreszcz! Starałam się nie wspominać spotkania z duchem, sprzed prawie
dwóch lat, i miałam nadzieję, \
e Zuzia i Julka nie przypomną sobie, \
e o nim mówiłam, kiedy
przyszłyśmy ze szkoły. Choćby błagały mnie na kolanach, nie opowiem im nawet kawa-
łeczka, samego początku... Nawet jednego zdania! Chyba umarłabym ze strachu, gdybym
zaczęła o tym teraz mówić.
- Fajnie, \
e wróciliście do Polski - uśmiechnęła się Julka do Emmy i pogładziła jej
długie, rude włosy.
- Ja nie wróciłam, ja przyjechałam - sprostowała pół - Angielka stanowczo.
- Nigdy przedtem nie odwiedzałaś babci? - zdziwiła się Zuzka.
- Raz. Byliśmy na Gwiazdkę, i na Sylwestra - przez twarz Emmy znowu przebiegł
cień, a ja ju\
wiedziałam, \
e to nie jest dobry temat. Ale było za póz
no. - Tata nie lubi babci...
i Polski... Nie chciał tu przyje\
d\
ać. Mama kilka razy była sama, ale ja i boys nie.
- Czyli dla ciebie to nie jest powrót - powiedziałam. - To początek zupełnie nowego
\
ycia.
- Myślałam, \
e będzie okropnie - przyznała Emma. - W drugiej klasie, tam, gdzie
zaczęłam chodzić, wszyscy się śmiali, \
e dziko mówię. Codziennie płakałam.
- Dziwnie, nie dziko - poprawiłam ją. - Tylko idioci mogą się śmiać z czegoś takiego.
Oni nie znają angielskiego nawet w jednej setnej tak, jak ty. Z
miali się, bo zazdrościli, \
e
jesteś z Anglii. śe znasz język i masz fajne ciuchy.
- Niedługo z nich wyrosnę - westchnęła Emma.
- I co z tego? - nie rozumiałam. - Ka\
dy wyrasta. Kupisz sobie nowe. U nas jest
naprawdę mnóstwo fajnych sklepów. Mo\
e mniej ni\
w Londynie, ale na pewno znajdziesz
coś, co polubisz. Na pewno...
- Nie wiem, czy będzie mnie stać nawet na guziki i gumki do włosów - spuściła wzrok
Emma. - Mama szuka pracy, ale nie wiem, czy znajduje... Czy znajdzie. Myślała, \
e będzie jej
łatwiej, kiedy jechałyśmy. Zna angielski, naprawdę mówi jak Angielka... Ale to nic tu nie
znaczy. Ju\
nie znaczy.
- Jak twoja mama wyje\
d\
ała do Anglii, przed maturą, to niewiele osób znało dobrze
obce języki - przytaknęła Zuzka. - Wtedy to wystarczało, \
eby znalez
ć świetną pracę. Ale
teraz trzeba mieć wykształcenie i doświadczenie... A czasami to i tak za mało. Wiem coś o
tym, mój tata ciągle ma problemy...
- Mama nie ma nawet matury - westchnęła Emma. - Nikt nie chce jej przyjąć.
- Na pewno coś znajdzie - przytuliłam ją tak, jak przytulała mnie babcia, kiedy miałam
kłopoty. - Przecie\
ma du\
e doświadczenie. Tyle lat w dobrej agencji reklamowej w Londynie
to jest coś.
- Ona nie ma... nie ma taki dokument... \
aden dokument...
- Nie ma świadectwa pracy? - zgadłam. - Ale ma swoje rysunki, tak? Mówiłaś, \
e
rysowała.
- Ale tata się podpisywał, \
e to wszystko jego - Emma chyba ju\
nie lubiła swojego
ojca. - Ona była w domu jak więzień, nigdzie prawie nie chodziła, tylko rysowała dla niego.
Ale nigdy nie była napisana, \
e jest autor.
- Nie podpisał jej jako autorki - nasza lekcja polskiego rozwijała się mimochodem
całkiem niez
le. - No, to jest załatwiona... Nie udowodni, \
e coś w Anglii robiła! A kto
zatrudni kobietę bez matury i bez jakiegokolwiek doświadczenia?
- Mama te\
mówi, \
e nikt - pokiwała głową Emma, zaciskając usta. - Ale się nie
poddaje. Jest taka... taka...
- Taka dzielna - podsunęłam. - Ale przecie\
twój tata ma firmę, dobrze zarabia. Chyba
będzie wam płacił wysokie alimenty?
- Mama powiedziała, \
e nic od niego nie chce, \
e poradzi sobie sama - Emma
najwyraz
niej nie była zachwycona tym, \
e pani Adams uniosła się honorem.
- No to witamy w klubie niezamo\
nych - uśmiechnęła się Zuzia. - śadnej z nas nie
powodzi się zbyt dobrze. Moja mama jest nauczycielką, tata aktorem sprzedającym
ubezpieczenia, z reguły bez powodzenia. Mama śaby ma gabinet weterynaryjny po drugiej
stronie domu, ale często lituje się i leczy zwierzęta za darmo, jak doktor Dolittle. A jej tata...
- No ale rodzice Julki nie są biedni - przerwała nam Emma w pół zdania. Czy coś się
zmieniło w tym tygodniu na liście najbogatszych Polaków?
- Słucham?! - miałam wra\
enie, \
e tym razem to ja przestałam rozumieć po polsku. -
Rodzice Julki...
- Rodzice Julki są ubodzy - powiedziała Zuzia zdecydowanie. - Prawda, Julka? No
powiedz, jesteś przecie\
najubo\
sza z nas wszystkich! Nie stać cię nawet na porządne buty!
- Julia y
dziebełko - powiedziała Emma powoli. - Widziałam twoje foto... zdjęcie. Mój
tata robił kampanię reklamową dla firmy twojego taty. Du\
ą kampanię, rok temu. Poznali się
w Milano, polubili...
- W Mediolanie - poprawiłam ją odruchowo, chocia\
nie miało to w tej chwili
najmniejszego znaczenia. [ Pobierz całość w formacie PDF ]